یک‌شنبه‌ای که گذشت در کلاسِ فلسفه‌ی تحلیلی در
گروه فلسفه‌ی علم دانشگاه صنعتی شریف برای نخستین بار مقاله‌ی «On
Denoting» راسل (1905) را تدریس کردم. با وجود آن که بخش مربوط به استدلال
Gray's Elegy را از برنامه‌ی تدریس حذف کرده بودم، زمانِ سه‌ساعته‌ی کلاس
کفاف نداد و حدود یک سوم مقاله موکول به جلسه‌ی بعد شد. قدیمی‌ها می‌گفتند هر
کس را در آسمان ستاره‌ای هست. اگر بتوان گفت هر کس که فلسفه می‌ورزد را هم مقاله‌ای در
عالم مقالات فلسفی هست، مقاله‌ی من بی‌شک این مقاله‌ی راسل است.
یحتمل شیفتگی من به این مقاله بی‌تأثیر در کم آوردن وقت برای خواندن کامل
آن در کلاس نبوده است. یک جلسه‌ی دیگر فرصت سر و کله زدن با «On Denoting»
هم غنیمت است.
به نظرم خواندن روایتی مربوط به این مقاله که نِیتِن سَمِن از گفتگویی با دیوید کاپلان تعریف می‌کند و توضیحاتِ او درباره‌ی آن خالی از لطف نیست:
The first remark I will quote concerns a very particular pedagogical question. Isn’t it better to teach Russell’s Theory of Descriptions by having students read the chapter titled ‘‘Descriptions’’ from Russell’s spirited monograph, Introduction to Mathematical Philosophy, rather than Russell’s classic ‘‘On Denoting’’? After all, the book chapter provides a more orderly presentation of the central ideas, free of the arrogant, misplaced criticisms (e.g., of Frege) and other confusions (e.g., of use and mention) that clutter the classic article from Mind. David’s answer is a resounding ‘‘NO WAY!’’ ‘‘On Denoting’’ is the richer piece, and the pedagogically more appropriate, David insisted, in part precisely because of the various misplaced criticisms and confusions—even including the notorious ‘‘Gray’s Elegy’’ passage, which is routinely skipped over in undergraduate courses. As an undergraduate, I had studied ‘‘On Denoting’’ in a course with David and also in a course with Alonzo Church and in a more advanced course with Saul Kripke, and I had found the experiences extremely instructive and illuminating. Nevertheless, on hearing David’s strong preference for teaching ‘‘On Denoting,’’ I was struck by the very idea that it is sometimes actually better to teach specific material by exposing students to historically important confusions, and correcting those confusions, instead of restricting the student’s exposure to the sort of elegance and precision that one finds, for example, in Church’s authoritative logic text. This idea has stuck with me, and I have tried to employ it in my own teaching (with somewhat mixed results).
Nathan Salmon, ‘‘Quantifying into the Unquantifiable,’’ in J. Almog and P. Leonardi (eds.) The Philosophy of David Kaplan, OUP, 2009, pp. 31-32
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر